دوره 12، شماره 1 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره بهار 1401 )
جلد 12 شماره 1 صفحات 44-21 |
برگشت به فهرست نسخه ها
ابوالقاسم قدس1 
، حسین ابوالفضلی*2 ، مهدی عابدی3
، حسین ابوالفضلی*2 ، مهدی عابدی3
1- دانشجوی دکتری علوم سیاسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
2- استادیار گروه علوم سیاسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران (نویسنده مسئول) ،hosainabolfazly47@yahoo.com
3- استادیار گروه علوم سیاسی، واحد اندیمشک، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز ، ایران
2- استادیار گروه علوم سیاسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران (نویسنده مسئول) ،
3- استادیار گروه علوم سیاسی، واحد اندیمشک، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز ، ایران
چکیده: (2000 مشاهده)
هدف از پژوهش حاضر بررسی روابط عربستان و ایران است. هر دو کشور از اهمیت بسزایی در منطقه برخوردار و در سده اخیر، منشأ تحولات بسیاری بوده که گاهی به سوی همکاری و گاهی نیز به سمت تقابل پیش رفتهاند. سوال پژوهش حاضر بر چیستی تضادهای اندیشهای میان ایران و عربستان سعودی مبتنی بوده و برای پاسخ به سوال این فرضیه را به محک آزمون میگذاریم که عربستان با ورود کارگزاران نوظهور به عرصه سیاسی کشور به دلیل اختلافات هویتی و ایدئولوژیکی، روابط خصمانه و تقابلجویانه با جمهوری اسلامی را به منظور به حاشیه راندن ایران و حفظ جایگاه منطقهای خود در پیش گرفته است. روش گردآوری دادهها مبتنی بر روش اسنادی، راهبرد پژوهش قیاسی، روش تجزیه و تحلیل دادهها توصیفی – تبیینی و ملهم از نظریه امنیتی سازهانگاری است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که عربستان سعودی برای تقابل با جمهوری اسلامی ایران با حمایت از سوی ایالات متحده آمریکا از تضادهای مبانی و اندیشهای نظیر هویت، تقابل ایدئولوژیکی، دشمنتراشی، رهبری جهان اسلام، کسب قدرت برتر منطقهای، برتریجویی سیاسی و دیپلماتیک و ... بهره میبرد. تأکید مسائل هویتی و قومیتی، نوع نظام سیاسی، فرقهگرایی و فرقهسازی، فرهنگ سیاسی و تصورات ذهنی بازیگران سیاسی دو کشور در تداوم تقابل و واگرایی نقش بسزایی داشته است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |