دوره 14، شماره 1 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره بهار 1403 )
جلد 14 شماره 1 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشیار گروه روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
2- استادیار مدعو گروه روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران(نویسنده مسئول) ،mkeshvarian69@gmail.com
3- دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
2- استادیار مدعو گروه روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران(نویسنده مسئول) ،
3- دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
چکیده: (1209 مشاهده)
توسعه روابط ایران و چین در سال 2016 و امضای برنامهی ۲۵ سالهی همکاریهای مشترک، موجب واکنش رقبای ایران در سطح جهان و منطقه شد. در همین راستا، کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس برای رقابت با ایران در صدد برآمدند تا جایگاه خود را در سیاست توسعهگرایانه و متوازن چین در منطقه تقویت کنند. هدف این مقاله تبیین چگونگی اثرگذاری تعمیق روابط چین و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس بر ایران است و به روش تکوینی-تبیینی به این سؤال پاسخ می دهد که گسترش همکاری چین و کشورهای عرب حاشیهی خلیج فارس از سال 2016-2023 چگونه بر روابط تهران-پکن تأثیر گذاشته است؟ در پاسخ فرضیه این است که در بازه زمانی 2016 تا 2023 تعاملی چندسطحی بین چین و کشورهای عرب خلیج فارس شکل گرفته و به دلیل همپوشانی حوزههای تعامل آنها با حوزههای مزیت روابط تهران-پکن، زمینهی خنثیسازی توسعه همکاری ایران و چین را فراهم کرده است. نتایج نشان می دهد که چین در راستای موازنه سازی با ایالات متحده و کشورهای عرب منطقه در راستای موازنه سازی با ایران، این روند توسعه همکاری را پیش می برند اما این تحول، احتمالا آثار منفی جدی برای منافع ایران به دنبال خواهد داشت.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |