پس از وقوع انقلاب ژانویه 2011 در مصر، حسنی مبارک از قدرت کنار گذاشته شد و در انتخاباتی آزاد، اسلام‌گرایان و در مرکز آنها، اخوان‌المسلمین توانستند با کسب اکثریت آراء، در صدر قدرت سیاسی قرار بگیرند، اما چیزی نگذشت که دولت و سایر نیروهای اجتماعی، در مقابل هم قرار گرفتند و سرانجام، ارتش به‌عنوان سازمان‌یافته‌ترین و منسجم‌ترین نهاد در جامعه مصر، از وضعیت موجود استفاده کرد و در نقش منجی ملی با انجام کودتا، تمامی منابع قدرت را قبضه کرد. به‌نظر می‌رسد چنین وضعیتی با جامعه پره‌تورین مورد نظر ساموئل هانتینگتون سنخیت‌های فراوانی داشته باشد. ویژگی بارز چنین جامعه­ای، رویارویی و برخورد مستقیم و عریان گروه‌های اجتماعیِ سیاسی‌شده و متخاصمی است، که هر نوع مذاکره و سازشی را پس می­زنند و هیچ قاعدۀ بازی توافقی یا سازوکار مشترکی برای حل منازعه را نمی‌پذیرند. بر این اساس، پژوهش حاضر می‌کوشد با بهره­گیری از چهارچوب مفهومی و نظری پره­‌توریانیسم هانتینگتون، ضمن تشریح ویژگی­های ساختاری جامعه مصر و همچنین نوع مناسبات و کنش سیاسی گروه‌ها و نیروهای اجتماعی آن، که پیوسته سعی در کنار زدن یکدیگر از صحنۀ سیاست مصر داشته‌اند، پدیده خشونت سیاسی را پس از وقوع انقلاب در این کشور تبیین نماید.