دوره 10، شماره 2 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره تابستان 1399 )
جلد 10 شماره 2 صفحات 136-111 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران، ایران
2- دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه امام صادق (ع)، تهران،ایران
3- استادیار، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران، ایران (نویسنده مسئول) ، javdani@isu.ac.ir
2- دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه امام صادق (ع)، تهران،ایران
3- استادیار، دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران، ایران (نویسنده مسئول) ، javdani@isu.ac.ir
چکیده: (1383 مشاهده)
بحران یمن به عنوان یکی از مهمترین مسائل کنونی غرب آسیا، در مرکز تقل رقابت ژئوپلیتیک و‌‌ایدئولوژیک محیط منطقه‌‌ای قرار دارد. این مساله سبب شده است که بازیگران منطقه‌‌ای و فرامنطقه‌‌ای در راستای اهداف و منافع ملی خود، به ایفای نقش در این بحران بپردازند که در این میان، بریتانیا را می‌توان یکی از بازیگران بین المللی کلیدی و موثر در تحولات این بحران درنظر گرفت. شواهد موجود نشان می‌دهد که بریتانیا به عنوان یکی از بازیگران سنتی مهم در منطقه خاورمیانه در راستای برند "بریتانیای جهانی"، مشارکت و مداخله فعالانه‌‌ای را در قبال بحران یمن در دستور کار سیاست خارجی خود قرار داده است. بر این اساس، این مقاله تلاش دارد تا به این سوال اصلی بپردازد که مهمترین انگیزه‌ها و محرک‌های سیاست خارجی بریتانیا از مداخله در بحران یمن کدامند و با چه ابزارها و روش‌هایی عملیاتی و اجرایی شده‌اند؟ یافته‌های این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته نشان می‌دهد که بریتانیا پس از برگزیت و در خلال بحران یمن، به منظور‌‌ایفای نقش جهانی، تمایل بیشتر خود به نقش آفرینی در منطقه غرب آسیا را از طریق اعمال فشار و چانه‌زنی دیپلماتیک با فروش تسلیحات و آموزش نیروهای ائتلاف عربستان سعودی و ایفای نقش میانجیگر در این بحران، در سیاست خارجی خود پیگیری کرده است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |