دوره 12، شماره 1 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره بهار 1401 )
جلد 12 شماره 1 صفحات 20-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار گروه حقوق دانشگاه پیام نور،تهران،ایران ، karami.t54@pnu.ac.ir
چکیده: (1644 مشاهده)
براساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حکومت و حق ولایت از آن خداوند است که آن را از طریق مردم برای سعادت آنان به ودیعه نهاده است . اتکای به آرای عمومی و اداره کشور بر اساس رأی مردم به صراحت در قانون اساسی بیان شده است .کاندیدا شدن در انتخابات حق اشخاص بوده و افراد نیز باید اوصاف قانونی مقرر را داشته باشند و در چارچوب های حقوقی وارد انتخابات شده و ثبت نام نمایند. نامزد شدن در انتخابات به مثابه تعهد و عقدی اجتماعی تلقی می شود.این تعهد وعقد هم از قواعد عمومی قراردادها و هم از عقود اجتماعی باید تبعیت کند . بنابر این هرگاه شخص در بیان اراده اش جدی نباشد و حضورش صوری و مسبوق به تبانی با نامزد اصلی شرکت کننده در انتخابات باشد ساختار عقد مخدوش است. تشکیل تعهد و توافق باید مبتنی بر اراده صریح و منجز بوده و به دور از ابهام باشد در غیر این صورت مسأله احراز صلاحیت و استفاده از منابع عمومی نیز بلاوجه بوده و عقد دارای آثار قانونی و حقوقی نخواهد بود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |