دوره 12، شماره 2 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره تابستان 1401 )                   جلد 12 شماره 2 صفحات 29-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشجوی دکتری علوم سیاسی(گرایش مسائل ایران)، واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- دانشیار گروه علوم سیاسی-اندیشه سیاسی و مسایل ایران،واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران،ایران.(نویسنده مسئول) ، tohidfam_m@yahoo.com
3- استاد گروه علوم سیاسی-اندیشه سیاسی و مسایل ایران ،واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران،ایران.
4- استادیار گروه علوم سیاسی-اندیشه سیاسی و مسائل ایران، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران.
چکیده:   (871 مشاهده)
این تحقیق با هدف بررسی وضعیت شاخص های کارآمدی و اثربخشی و رفاه اجتماعی در سه کشور ایران، ترکیه و مصر به جهت دستیابی به بافته­هایی واقع بینانه و عملیاتی در زمینه وضعیت شاخص توسعه انسانی و حکمرانی در این سه کشور صورت گرفته تا با دستیابی به ریشه مشکلات و ضعف های نهادی در این کشورها بتوان به راهکارهای عملی و مناسبتری برای حل مشکلات و رسیدن به یک وضعیت رسید. لذا در پاسخ به این پرسش اصلی که «جایگاه حکمرانی مطلوب در ایران، ترکیه و مصر از منظر شاخص های توسعه انسانی در یک دهه گذشته چگونه می باشد؟»،فرضیه مقاله عبارت است ؛«از منظر رفاه اجتماعی(آموزشی ـ بهداشتی) در حکمرانی خوب و با توجه به بهبود وضعیت شاخص­های توسعه انسانی همچون بهداشت، آموزش و برابری جنسیتی، ایران در رتبه بالاتری نسبت به ترکیه و مصر قرار دارد و در مقابل از منظر کارآمدی در حکمرانی خوب و با توجه به افت وضعیت شاخص­های توسعه انسانی در زمینه­هایی چون نرخ بیکاری، کاهش درآمد ناخالص ملی و امید به زندگی، ایران در رتبه­های نسبتا متوسط­تری نسبت به ترکیه و مصر قرار می­گیرد.»بر اساس نتایج حاصله ،ایران در مقایسه با مصر در خصوص همه شاخص های مورد نظر فرضیه در رتبه بالاتری قرار داشته و در مقایسه با ترکیه نیز در همه شاخص ها به جز شاخص آموزشی، در رتبه پایین تری قرار می گیرد.روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش روش توصیفی-تحلیلی با استفاده از مبانی نظری«نهادگرایی جدید» و «حکمرانی مطلوب»می باشد.
 
متن کامل [PDF 959 kb]   (98 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1400/12/27 | پذیرش: 1401/3/31 | انتشار: 1401/4/1

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.