دوره 13، شماره 1 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره بهار 1402 )
جلد 13 شماره 1 صفحات 70-47 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشیار گروه مدرسی معارف،دانشگاه پیام نور،تهران،ایران(نویسنده مسئول) ، rahmani1391@pnu.ac.ir
2- مربی گروه علوم سیاسی ،دانشگاه پیام نور،تهران،ایران
2- مربی گروه علوم سیاسی ،دانشگاه پیام نور،تهران،ایران
چکیده: (496 مشاهده)
مطالعه در سیره رفتاری، گفتاری و حتی سکوت ائمه اطهار در ادوار مختلف نسبت به وقایع مختلف تاریخی، یکی از اهرمهای دستیابی به ملاکات حاکم بر دیدگاه ایشان خواهد بود و از طرفی نیز ما را در دستیابی به منظومه های کلان اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... یاری خواهد کرد. مع الوصف سیره سیاسی ائمه اطهار در موارد متعددی مورد واکاوی و تشریح قرار نگرفته و خود سبب ایجاد ابهام و گاهاً تصور تعارض در منش رفتاری ایشان در عرصه سیاسی گشته است.(مسأله) در راستای دستیابی به ابعاد کمتر کار شده در خصوص سیره سیاسی امام حسن(ع) در مواجهه آن حضرت با سلاطین اموی، این ضرورت احساس میشود که اصول حاکم بر فرآیند رفتاری ایشان در این مواجهه واکاوی شود.(هدف) بر این اساس با روشی توصیفی ـ تحلیلی و با تکیه بر دادههای نوشتاری و کتابخانهای این سیره مورد بررسی قرار خواهد گرفت(روش) یافته های این اثر از این حقیقت حکایت دارد که در حوزه برخورد سیاسی امام مجتبی(ع) با سلاطین اموی، آن حضرت برای پیشبرد هرچه بیشتر دین و ممانعت از توقف و ایستایی سیر تاریخی دینی، از اصولی چون صلح گرایی، وفای به عهد، بصیرت افزایی، قاطعیت، احتجاج و نصیحت در زندگی سیاسی خود استفاده نموده اند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |