دوره 9، شماره 1 - ( پژوهش های سیاسی جهان اسلام شماره بهار 1398 )
جلد 9 شماره 1 صفحات 189-165 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سهند شهبازی1 
، حسین مسعودنیا* 2، مهناز گودرزی3
، حسین مسعودنیا* 2، مهناز گودرزی3
1- دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان)
2- دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان ، h.masoudnia@ase.ui.ac.ir
3- استادیار گروه روابط بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان(خوراسگان)
2- دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان ، h.masoudnia@ase.ui.ac.ir
3- استادیار گروه روابط بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان(خوراسگان)
چکیده: (2758 مشاهده)
ایجاد خاورمیانه‌ای مبتنی بر همگرایی در مقایسه با اتحادیه اروپا که از جنگ خانمان‌سوز جهانی دوم به همگرایی رسید، امکان‌پذیر می‌باشد. تجربه موفق اروپا در گرایش به همگرایی بیش از همه مدیون همکاری دو دولت هم پیمان آلمان و فرانسه بود. پیش شرط تکرار موفقیت اروپا در منطقه خاورمیانه؛ تعیین دو دولت پیشرو در خاورمیانه است. ایران و ترکیه دو دولت غیرعرب منطقه، جزو پرجمعیت‌ترین کشورهای منطقه‌اند که از نظر جغرافیایی در همسایگی هم قرار دارند.مناسبات این دو دولت پس از روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه در ترکیه؛ دستخوش تغییراتی شد و بهبود یافت و این دو دولت همکاری نزدیک و مشترک خود را برای تأثیر بر منطقه آغاز کردند. با این اوصاف، مقاله حاضر با هدف بررسی تاثیر روابط ایران و ترکیه بر روند همگرایی در خاورمیانه در سال 1397 انجام پذیرفت. روش تحقیق کیفی از نوع تحلیلی بود. ابزار گردآوری اطلاعات اسنادی بود. نظریه نوکارکردگرایی ارنست هاس در زمینه همگرایی به عنوان پایه تئوریک پژوهش حاضر انتخاب شد. جهت پاسخ به سوال‌های تحقیق؛ چالشها و فرصت‌های ناشی از روابط ایران و ترکیه در حوزههای مختلف شناسایی و اولویت بندی شد. نتایج نشان داد: ایجاد همگرایی در منطقه خاورمیانه در پی گسترش روابط ایران و ترکیه در حوزههای اقتصادی، امنیتی، فرهنگی و سیاسی با تدوین چشم‌انداز همگرایی و با شعار« قدرتمندیِ منطقه، نه قدرتمندی در منطقه» و با تشکیل اتحادیهای فراملی توسط دو دولت و با گسترش به سایر دولتهای منطقه طبق نظریه سرریز هاس محقق میگردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |