فرایند دموکراتیزاسیون و تحکیم دموکراسی ترکیه در طول بیش از یک قرن اخیر، با موانع  مختلفی مانند دخالت نظامیان،ا پوزیسیونن اکارآمدو منفعل، عملکرد غیردموکراتیک و حامی پرور طریقت های مذهبی- سیاسی، شکاف های قومی و مذهبی، رهبران حکومتی اقتدارگرا، عملکرد ضعیف و گاهی جانبدارانۀ احزاب سیاسی،سیاست های متناقض بین المللی [فشارهای سیاسی-ملاحظات ایدئولوژیک اتحادیه اروپا و آمریکا]، روح زمانه [قدرت گیری نظام های سیاسی افراطی و حامی دیکتاتوریسم در نظام بین الملل]، تأثیرات اشاعه ای [تحولات منطقه ای] مواجه شده است که هر کدام در تضعیف و ناکامی فرایند دموکراتیزاسیون و تحکیم دموکراسی مؤثر بودند. پژوهش حاضر بر این مدعاست که موارد مذکور، هرچند در دورۀ حاکمیت حزب عدالت و توسعه همچنان جزو موانع تأثیرگذار  متصل ِ چندلایه ای ِ محسوب می شوند، اما درصد تأثیرگذاری آنها به مراتب کاهش یافته است. در عوض،مانع جدید برهم، با عنوان «ماهیت سیاسی ترکیبی و چندرگه ای-شخصیت اقتدارگرای رهبری -ساختار حزبی متصلب و اولیگارشیک»، ظهور یافته است که می توانآن را به عنوان «تأثیرگذارترین مانع» تعبیر کرد. این مانع جدید، در اصل در ذات و بطن ً منطبق با روش ها یا مدل های حکومتی ترکیبی با عنوان «دموکراسی هیبریدی»  عمل می کند که اساسا خود موانعی برای تحکیم دموکراسی دارند.محتوای پژوهش حاضر به لحاظ روش شناختی مبتنی بر منابع اسنادی (کتابخانه ای)، از حیث روش شناسانه و بر پایه روش توصیفی - تحلیلی و از لحاظ چارچوب نظری طبق مدل حکومتی هیبریدی تنظیم و تولید شده است.  

واژه‌های کلیدی: دموکراسی، تحکیم، ماهیت سیاسی، اقتدارگرا، هیبریدی، ترکیه.

متن کامل [PDF 339 kb]   (1645 دریافت)