فصلنامه علمی-پژوهشی پژوهشهای سیاسی جهان اسلام

اسلام‏ هراسی، به‌صورت گفتمانی فراگیر در رابطۀ میانِ غرب و جهان اسلام، نقش مهمی در شکل‏گیری فرآیندهای مختلفی دارد که از یک مبنا ریشه می‏گیرند و آن ارائۀ تصویری هراس‏انگیز از اسلام است. ریشۀ اسلام‏هراسی را می‏توان در نوعِ نگاهِ مسیحیان در جنگ‏های صلیبی به اسلام یافت. اسلام، با تعریفی که از آن صورت گرفت، به بازتعریفی برایِ «دشمن» در سیاست خارجیِ کشورهایِ غربی تبدیل شد و رسانه به‌عنوان مهم‌ترین ابزار در شکل‌دهی به افکار عمومی در بازتولید معنا و بسط این گفتمان نقش مؤثری ایفا نمود. از این‌رو باید اسلام‏هراسی را به‌مثابه گفتمانی فراگیر در ارتباط با سیاست‏های غرب با اسلام دانست. در مقالۀ حاضر به‌دنبال پاسخ به این سؤال هستیم که چگونه اسلام‏هراسی توانسته با مکانیزم برجسته‌سازی و حاشیه‌رانی به گفتمانی مسلط تبدیل شود؟ در این زمینه فرآیند پیدایش و استقرار اسلام‌هراسی و چگونگی مفصل‌بندی نشانه‌ها را در چارچوب نظریۀ گفتمان لاکلا و موف بررسی خواهیم نمود. نوآوری در این تحقیق، بررسی نظری و تحلیلی گفتمانی از چگونگی هژمونیک‌ شدن اسلام‌هراسی به واسطۀ فرایندهای دوگانۀ برجسته سازی و حاشیه‌رانی است.