فصلنامه علمی-پژوهشی پژوهشهای سیاسی جهان اسلام

    گفتمان نظامی از دلالت های مرتبط به هم است که در چارچوب آن رویه­های اجتماعی شکل می­گیرد و تعامل «خود» و «دیگری» برساخته و واقعیت معنادار می­شود. ساختارهای معنایی به تکوین هویت­ها و ترجیحات می­پردازند. هویت یابی و جایابی­شدن هویت­ها در هر نقطه، در هر نوع منظومه گفتمانی قرین شکل­گیری مرزهای سیاسی است. مرزهای سیاسی موجب می­شود که استقرار هویت­ها در فضای سیاسی در برابر غیریت­های رادیکال، معنا و مفهوم یابند. سوال پژوهش این است که فرایند معنادار شدن پدیده تروریسم از منظر بازیگر آمریکایی و ایرانی چگونه قابل تحلیل است؟ فرضیه پژوهش این است که در نگاه بازیگر آمریکایی و ایرانی به مفهوم تروریسم، رویه­های گفتمانی در برساختن «خود» و «دیگری» و نوع نگاه به تروریسم نقش بسیار مهمی دارد. در واقع نوع نگاه به تروریسم، از منظر این دو بازیگر، نمود بارزی از مفصل­بندی یک پدیده، با رویه­های گفتمانی و براساس اسطوره­ها و آرمان­های هر یک از دو بازیگر در برساختن «دیگری» تروریسم است. آرمان­های هر یک از این دو بازیگر به عنوان نماد اسطوره­­ای در هویت و گفتمان سیاست خارجی، از یک طرف می­تواند هویت ملی و بازنمایی هویت و تفاوت را مهیا نماید و از دیگر سو خط مشی­های سیاست خارجی را هدایت نماید یا رویداد و پدیده­ای چون تروریسم را بازنمایی نماید. در این پژوهش روش تحقیق براساس روش تحلیل گفتمان است.