هندیانی عبدالله، افشاری اقدم اسماعیل. عمل گرایی در سیاست خارجی و گسترش روابط اقتصادی ایران و چین. فصلنامه پژوهشهاي سياسي جهان اسلام. 1399; 10 (1) :79-100
URL: http://priw.ir/article-1-1220-fa.html
1- دانشیار دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
2- دانشجوی دکتری دانشگاه علوم انتظامی امین
چکیده: (134 مشاهده)
رشد و توسعه اقتصادی هر کشور علاوه بر اتکا به منابع داخلی و یا نقش دولت، به نحوه تعامل آن کشور با نظام بینالمللی نیز بستگی دارد و در تعامل دو حوزه داخلی و بینالمللی، ظرفیتهای یک کشور برای رشد و توسعه شکوفا میگردد. خیزش و رشد خیرهکننده چین در اوایل قرن جاری و تبدیلشدن آن به یک قدرت تأثیرگذار بینالمللی در مسائل گوناگون به عنوان یکی از مهمترین تغییرات در نظام بینالمللی حال حاضر مطرح بوده و این تاثیرگذاری روز به روز در حال افزایش میباشد. توسعه و رشد اقتصادی بیش از حد چین باعث شده که آن را به عنوان معجزه قرن تعبیر نمایند. این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی – تحلیلی و با کاربست پارادایم عمل گرایی درقالب رهیافت نظری نو واقع گرایی استدلال میکند که مؤلفههایی مانند وفاداری چین به ایران در شرایط سخت تحریمها، تداوم بی اعتمادی ایران به غرب علیرغم احیای روابط، الزامات اقتصادی متقابل تهران-پکن، اهمیت ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک ایران برای چین، لزوم مقابله با افراط گرایی تروریسم و بنیادگرایی و همچنین مخالفت با نظم موجود بین المللی و یکجانبه گرایی ایالات متحده موجب شده تا دو کشور ایران و چین ضمن حفظ سطح تعاملات و مناسبات سیاسی و اقتصادی فعلی خود، تلاش نمایند تا همکاریهای دوجانبه را بیش از پیش گسترش دهند. با توجه به این موضوع، پژوهش حاضر در پی یافتن پاسخی به این سؤال اصلی است که چه عواملی در توسعه و گسترش مناسبات ایران و چین پس از توافق نهایی هستهای یا برجام نقش مهمی ایفاء نموده اند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1398/8/28 | پذیرش: 1398/12/5 | انتشار: 1399/9/17