mosavi S. Investigating Iran's Foreign Relations with the Erdogan Government in the Framework of Structuralism. پژوهشهاي سياسي جهان اسلام 2020; 10 (4) :179-209
URL:
http://priw.ir/article-1-1253-fa.html
موسوی سید محمد. الگوهای تضاد و همکاری در روابط ایران و ترکیه در دوره دولت اردوغان در چارچوب سازه انگاری. فصلنامه پژوهشهاي سياسي جهان اسلام. 1399; 10 (4) :179-209
URL: http://priw.ir/article-1-1253-fa.html
دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه پیام نور،ایران ، s46mosavi@yahoo.com
چکیده: (2787 مشاهده)
ترکیه و ایران هردو از دیرباز جزو بازیگران قدرتمند منطقه ای هستند که تلاش می کنند قدرت و نفوذ خود را در آسیای غربی افزایش دهند. با به قدرت رسیدن اسلام گرایان ترکیه در سال 2002 و پیروزی حزب عدالت و توسعه، الگویی ازسیاست گذاری خارجی توسط رهبران سیاسی این کشور تحت عنوان "نوعثمانی گری" شکل گرفت. هدف نوعثمانی گری ترکیه احیای نفوذ فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و حتی نظامی این کشور در مناطقی بود که در گذشته تاریخی نه چندان دور جزوامپراطوری عثمانی محسوب می شدند. اتخاذ و پیگیری این سیاست مسائل اساسی در روابط ایران و ترکیه بوجود آورد. بررسی چرایی وچگونگی این برخورد منافع که بیشتر متأثر از سیاست خارجی نوعثمانی گری ترکیه نتیجه می شود، هدف این مقاله است. یافته های تحقیق در چارچوب نظریه سازه انگاری که به روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی بدست آمده، گویای آن است که هویت و هنجارهای سیاست گذاران دولت اسلام گرای ترکیه با سیاست گذاران ایرانی در تضاد است؛ لذا مشاهده می شود که نوعثمانی گری ترکیه موجب برخورد منافع دو کشور در منطقه خاورمیانه را ایجاد کرده است . از سوی دیگر، فرصت های امینتی، همکاری های اقتصادی و همکاری در حل تعارضات منطقه ای همگرایی دو کشور را اجتناب ناپذیر کرده است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1399/4/14 | پذیرش: 1399/7/1 | انتشار: 1399/10/1