فصلنامه علمی-پژوهشی پژوهشهای سیاسی جهان اسلام

اهمیت بررسی روابط همگرایی ایران و پاکستان از این حیث است که طی چند دهه اخیر(بخصوص پس از انقلاب)، به تبع از مسائلی(معمولاً ایدئولوژیک) دو کشور دوست و همسایه چنانچه شایسته است نتوانستند مناسبات قابل قبولی را داشته باشند. به همین دلیل عقیده عام سرشت مناسبات ایران و پاکستان را بحرانی، غیرقابل اعتماد و واگرا می داند. بر این اساس، این پژوهش در پی‌پاسخ به این سؤال است که ایران و پاکستان چگونه می‌توانند روابط همگرایی را تجربه کنند؟ فرضیه مطرح شده این است، ‌علیرغم تنش‌های بسیاری( و بعضاً ناخواسته) که وجود دارد بستر‌های همگرایی و روابط مطلوب دو کشور مهیا است. به صورت تاریخی دو کشور دارای، پیوندهای فرهنگی(ژئوکالچری)، ژئوپلیتیکی و جغرافیایی فراوانی‌اند؛ این مهم خود مدخلی است برای نیل به روابط مطلوب‌تر در سایر زمینه‌ها- به طوری که دو کشور قادرند با مشارکت بهتر و جدی‌تر در گروهبندی‌های منطقه‌ای نظیر: پیمان سیاسی- اقتصادی شانگهای و پیمان اقتصادی اکو، سازمان کشورهای اسلامی و گروه موسوم به دی هشت؛ با ماهیت دو گانه ژئوپلیتیک- ژئواکونومی روابط ما بین را ارتقاء ببخشند. همچنین صادرات و واردات غیر انرژیک (کالاهای غیر نفتی) و انرژیک (منابع گازی و سایر منابع فسیلی) می‌تواند بخش از روابط ژئواکونومیک ایران و پاکستان باشد. این پژوهش بر اساس ماهیت و روش؛ توصیفی- تحلیلی محسوب می‌شود. اطلاعات مورد نیاز به شیوه اسنادی و با مراجعه به منابع معتبر چون کتب، مقالات و گزارش‌های معتبر گردآوری شده است.