ghafari M, rostampor M. The ratio of centralism and good governance in the ninth and tenth governments. پژوهشهاي سياسي جهان اسلام 2021; 11 (1) :139-161
URL:
http://priw.ir/article-1-1365-fa.html
1- دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس، تهران ،ایران.
2- دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس ،تهران،ایران.(نویسنده مسئول) ، yaali.1427@gmail.com
چکیده: (1460 مشاهده)
حکمرانی مطلوب و روشهای نیل به آن از دیرباز محل بحث و گفتگوی فلاسفه و اندیشمندان علم سیاست بوده است. بسیاری از انقلابهای جهان نیز با هدف نیل به حکمرانی مطلوب محقق گردید، ازجمله انقلاب اسلامی ایران. انقلاب اسلامی ایران با شعارهای اسلامی خود منادی گام نهادن در مسیر حکمرانی مطلوب اسلامی بوده است. این امر سبب گردیده تا دولتهای مختلف جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ رهیافتهای مختلف در نظام سیاسی کشور در صدد تحقق هرچه بیشتر مؤلفههای حکمرانی مطلوب باشند. به عبارتی شیوه نیل به حکمرانی مطلوب در جمهوری اسلامی ایران مسئله اندیشمندان علوم سیاسی ایران و نویسندگان پژوهش حاضر است. ازاینروی پژوهش حاضر نیز با کاربست روش توصیفی تحلیلی و استفاده از دادههای کتابخانه و بهرهگیری از چارچوب نظری حکمرانی خوب در پی پاسخ دادن به این سؤال اصلی پژوهش است که چه نسبتی میان تمرکزگرایی و حکمرانی خوب در دولتهای نهم و دهم جمهوری اسلامی ایران وجود دارد. اهداف پژوهش نیز عبارتاند از آسیبشناسی رهیافت تمرکزگرای دولت احمدینژاد، تبیین نظام سیاسی تمرکززدا و تولید ادبیات پژوهشی جهت کمک به کارشناسان و دولتمردان. فرضیه پژوهش نیز بدینصورت است که میان تمرکزگرایی و حکمرانی خوب رابطه عکس وجود دارد زیرا شاخصهای ششگانه حکمرانی مطلوب جهت تحقق نیازمند جامعه تمرکززدا است، درحالیکه محمود احمدینژاد به دلیل تمایل به مدیریت مستقیم بر بسیاری از نهادها و سازمانهای کلان سیاسی و مدیریتی کشور، نظام سیاسی تمرکزگرای شدیدی به وجود آورده بود که موجب شد بسیاری از شاخصهای حکمرانی خوب محقق نشود.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1399/8/25 | پذیرش: 1399/11/16 | انتشار: 1400/1/15